การอภิปรายในสังคมเกี่ยวกับการแก้ไขยีนและการสร้างเนื้อเยื่อนั้นเกี่ยวข้องกับจริยธรรมและการควบคุมขององค์กรในเรื่องความปลอดภัย “เราสามารถรับประกันได้ว่าพันธุ์ต่างๆ ที่ออกมาจากเทคโนโลยีนั้นปลอดภัยต่อมนุษย์และสิ่งแวดล้อมหรือไม่” เป็นคำถามที่เรามักจะได้รับ คำว่า ‘ปลอดภัย’ นั้นซับซ้อนและ ‘รับประกัน’ ถึงกระนั้นก็ตาม กฎข้อบังคับระดับประเทศอาจแตกต่างกัน แต่เห็นได้ชัดว่าผู้ผลิตทุกรายมีหน้าที่รับผิดชอบต่อความปลอดภัยของผลิตภัณฑ์ของตน
อย่างไรก็ตาม พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ไม่ได้ถูกรบกวนโดยความรับผิดชอบนั้นมากนัก
จนกระทั่งการดัดแปลงพันธุกรรมเกิดขึ้น เมื่อมีการแนะนำการทดสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อทดสอบความปลอดภัย แต่เราสามารถรับประกัน (!) ว่าผลิตภัณฑ์ของเราปลอดภัยหรือไม่? ชีววิทยาทำทุกสิ่งที่น่าอึดอัดใจ (แม้กระทั่งสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ . . . ) เรายังห่างไกลจากการทำความเข้าใจวิถีเมแทบอลิซึมทั้งหมด ปฏิกิริยาของ GxE ทั้งหมด หรือแม้แต่สารประกอบทางเคมีทั้งหมดในพืช ด้วยโปรโตคอลการทดสอบสำหรับ GMOs สังคมได้สร้างมาตรฐานด้านความปลอดภัย แต่การรับประกันความปลอดภัยเป็นไปไม่ได้ นักปรัชญาวิทยาศาสตร์ได้ระบุอย่างชัดเจนว่ามีความเป็นไปได้ที่จะพิสูจน์ว่ามีบางสิ่งที่ไม่ปลอดภัย ไม่มีวิธีการทางวิทยาศาสตร์ใดที่จะพิสูจน์ความปลอดภัยได้ นั่นเป็นความจริงสำหรับการดัดแปลงพันธุกรรม (หรือการแก้ไขยีนสำหรับเรื่องนั้น) แต่สำหรับการปรับปรุงพันธุ์พืชทั่วไปด้วย
เนื่องจากชีววิทยามีความซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้ เหตุใดเราจึงไม่พบปัญหาด้านความปลอดภัยของอาหารทุกประเภทในการปรับปรุงพันธุ์พืชตลอด 150 ปีที่ผ่านมา (สมมติว่าการผสมพันธุ์ทางวิทยาศาสตร์เริ่มต้นที่ Mendel) เป็นเพราะธรรมชาติเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อย่างนั้นหรือ? เป็นเพราะความรู้เรื่องพืชอย่างลึกซึ้งจนเรารู้ถึงความเสี่ยงทั้งหมดหรือไม่? หรือเป็นอย่างอื่นที่เล่น?
ประการแรก ธรรมชาติคืออันตรายตามคำนิยาม พืชในธรรมชาติที่ปกป้องตนเองผ่านทางกายภาพ (หนาม ขน ลักษณะเฉพาะของผนังเซลล์) สารเคมี (สารพิษ สารดึงดูด สารขับไล่) หรือชีวเคมี/พันธุกรรม (ความต้านทาน CRISPR) หมายถึงมีความได้เปรียบทางการแข่งขันในด้านวิวัฒนาการ มนุษยชาติได้หลีกเลี่ยงกลไกสองประการแรกไปอย่างมากเมื่อเลือกพืชเพื่อนำมาเลี้ยง ถึงกระนั้น เรากินมันสำปะหลังกับไซยาไนด์ ถั่วที่มีเลกติน และคีนัวกับซาโปนิน แต่โชคดีที่เราได้เรียนรู้วิธีแปรรูปอาหารดังกล่าวเพื่อหลีกเลี่ยงการมึนเมา
สำหรับความรู้ทางชีววิทยาของเรา เรารู้ว่าการกลายพันธุ์เกิดขึ้นทุกวันในระหว่างแต่หลังจากการพัฒนาความหลากหลายด้วย สิ่งเหล่านี้อาจสร้างใหม่หรือเปลี่ยนเส้นทางการเผาผลาญที่มีอยู่ในเซลล์ ซึ่งในที่สุดอาจผลิตสารพิษหรือสารก่อภูมิแพ้ ผลกระทบที่ไม่คาดคิดดังกล่าวอาจเกิดขึ้นกับระบบการทำฟาร์มแบบใหม่ (เช่น การปฏิสนธิ) หรือวิธีการแปรรูปอาหาร
เราไม่เคยเจอวิกฤตด้านความปลอดภัยของอาหารอันเป็นผลจากการปรับปรุงพันธุ์พืช ยกเว้นกรณีผู้เสียชีวิตจากการกินสควอชที่เลี้ยงในบ้านมากเกินไปในเยอรมนี คำตอบคือเห็นได้ชัดว่าการเพาะพันธุ์พืชนั้นปลอดภัยโดยการออกแบบ พ่อพันธุ์แม่พันธุ์มืออาชีพรู้จักพืชผลของพวกเขา – พวกเขารู้ว่าเมื่อใดที่สารพิษเกิดขึ้นในสกุลที่พวกเขาทำงานด้วย ตัวอย่างเช่น พ่อพันธุ์แม่พันธุ์มันฝรั่ง (ตระกูล nightshade) รู้ว่าพวกเขาอาจประสบปัญหาเมื่อผสมพันธุ์กับ Solanum ในป่า ในเนเธอร์แลนด์ พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ได้แนะนำมาตรฐานสำหรับระดับโซลานีนในขั้นตอนการปล่อยพันธุ์ด้วยเหตุนี้ ประการที่สอง เห็นได้ชัดว่าการเกิดขึ้นของสารพิษในพืชอาหารโดยบังเอิญนั้นดูเหมือนจะไม่เกิดขึ้น ฉันเดาว่านี่เป็นเพราะการกลายพันธุ์ที่จะทำให้เกิดเส้นทางดังกล่าวมีแนวโน้มที่จะสร้างอักขระ ‘นอกประเภท’ อื่น ๆ ที่ผู้เพาะพันธุ์จะระบุในกระบวนการคัดเลือก นอกจากนี้ ทางเดินพิเศษดังกล่าวอาจทำให้โรงงานต้องเสียค่าใช้จ่าย พวกมันไม่น่าจะมีโอกาสในการทดลองให้ผลผลิต ดังนั้น ตรงกันข้ามกับธรรมชาติ พืชดังกล่าวมีข้อเสียด้านวิวัฒนาการในการผสมพันธุ์
Credit : scraiste.net borskainicijativa.net johannessteidl.net lamusicainuniforme.com wohnunginsardinien.com zilelebasarabiei.info virginiaworldwari.org vimaxoriginal.net eingangblick.org fuorgirati.com
